Aslında üç çocuğum var, iki oğlum ve bir kızım. En büyük oğlum 14 yaşında ve adı Onur. BIS'de 10. sınıfa gidecek. Bilgisayarlara daha çok ilgi duyuyor. En küçük oğlum 11 yaşında. Adı Umut ve BIS'de 7. sınıfa gidecek. El becerisi çok yüksek olduğu için bazı el işlerine ilgi duyuyor. Lego oyuncakları yapmayı seviyor ve çok yaratıcı.

Ben 44 yaşındayım, çocuklarım ise 14 ve 11 yaşında. Yani aramızda bir kuşak farkı var. Onları benim eğitildiğim şekilde eğitemem. Kendimi yeni nesle adapte etmem gerekiyor. Teknoloji yeni bir nesli değiştirdi. Oyun oynamayı ve telefonlarıyla oynamayı seviyorlar. Dikkatlerini uzun süre koruyamıyorlar. Bu yüzden onları evde eğitmenin ve tek bir konuya odaklanmalarını sağlamanın kolay olmadığını biliyorum. Onlarla oynayarak bir konuya odaklanmalarını sağlamaya çalışıyorum. Onlarla bir mobil oyun veya mini oyun oynarken bir konuyu öğretmeye çalışıyorum. Onlara bir konuyu eğlenceli bir şekilde öğretmeye çalışıyorum çünkü yeni nesil böyle öğreniyor.

Umarım çocuklarım gelecekte kendilerini güvenle ifade edebilirler. Kendilerini ifade etmeliler. Her konuda yaratıcı olmalılar ve düşündükleri her şeyi söyleyebilecek özgüvene sahip olmalılar. Bir diğer beklenti ise çocukların farklı kültürleri öğrenmelerine olanak sağlamak. Çünkü küreselleşen bir dünyada, çok kurumsal ve küresel şirketlerde çalışacaklar. Ve eğer onlarla çok küçük yaşlardan itibaren bu tür bir eğitim verebilirsek, gelecekte onlar için çok faydalı olacaktır. Ayrıca, gelecek yıl Çince öğrenmelerini umuyorum. Çince öğrenmeleri gerekiyor. Şimdi İngilizce konuşuyorlar ve Çince de öğrenirlerse dünyanın %60'ıyla kolayca iletişim kurabilirler. Bu yüzden gelecek yıl öncelikleri Çince öğrenmek.